Fail…? [1]

Title : Fail…?

Couple : Changmin x Yuchun

Author : Mighty_Yu & Worthy_Min

Rate : PG15

- Intro -

ณ ผับเล็กๆ ใจกลางเมืองโซล

“ไอบ้าเอ๊ย...ใครใช้ให้นายไปปั้นไอเด็กใหม่นั่น เป็นไงหล่ะโดนแย่งงานไปสนุกดีมั้ยหล่ะ” เสียงตะโกนโหวกเหวกดังขึ้นบริเวณลานกว้างนอกร้านที่เป็นที่ VIP จึงไม่ค่อยมีผู้คนผ่านมาทางนี้ได้นอกจากเด็กเสิร์ฟ

“เงียบๆ หน่อยน่า...โวยวายไปก็ใช่ว่านายจะได้ถ่ายนิตยสารเล่มนี้...สู้นายไปตีสนิทกับ บก.หนังสือไม่ดีกว่าหรอแล้วก็ขอถ่ายคู่ซะเลยอย่ามัวมานั่งโวยวายเป็นเด็กอยากได้ลูกอมหน่อยเลย”ผู้จัดการตัวต้นเหตุเอ่ยขึ้นพยายามหาทางแก้ปัญหากับหนุ่มหล่อแห่งยุคนี้ที่กำลังจะดับเพราะเด็กในสังกัดเดียวกันมากลบรัศมีที่กำลังรุ่ง

“นายพูดเหมือนมันง่ายอย่างงั้นแหละ...ยุนโฮ...ใช่สินายเป็นคนจัดการทุกอย่างนายก็ช่วยชั้นได้อยู่แล้ว...อีกอย่างดันแส่หาเรื่องเองไม่เข้าท่า เป็นคนก่อก็เป็นคนแก้ไปแล้วกัน...ชั้นหวังว่าเรื่องนี้คงไม่เกินอาทิตย์หน้า...ถ้าเรื่องยังไม่คืบหน้านายตาย” ยูชอนทำน้ำเสียงขรึม ก่อนพูดใส่ยุนโฮที่นั่งหน้าอึนอยู่ข้างๆ หลังจากพรรณนาเสร็จก็กระดกเหล้าเข้าปากอย่างไม่ทุกข์ร้อนใจ

“นายจะเอาแต่ใจเกินไปแล้วยูชอน...ชั้นไม่ใช่คู่หูคิดตี้ของนายนะ...วันๆ ไม่ทำอะไร ชวนกันแต่จะเที่ยว แล้วเป็นไง...มีเรื่องทีไรชั้นก็ต้องเป็นคนแก้ปัญหาให้ทั้งเรื่องนายแล้วก็เพื่อนคู่ขาของนายด้วย...เป็นนายแบบภาษาอะไรคบเพื่อนไม่รู้จักดู” ยุนโฮตะคอกใส่เมื่อยังเห็นยูชอนทำหน้าตายไม่รู้สึกรู้สาอะไรทั้งนั้น

“พูดอะไรก็ระวังปากหน่อยยุนโฮ...ที่นายว่าหน่ะก็อดีตแฟนนายไม่ใช่หรอ ที่นายว่าแจจุงแบบนี้เพราะอิจฉาเค้าที่ได้ไปเที่ยวกับชั้นตามลำพังใช่มั้ย...นายก็เป็นถึงผู้จัดการ สนิทสนมกับชั้นยังไม่พออีกรึไง” ยูชอนยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ส่งสายตามีเลศนัยใส่ยุนโฮก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินออกจากร้านไป

“อะไรนักหนาเนี่ย เอาแต่ใจชะมัดเลย” ยุนโฮบ่นในใจขณะยกแก้วเหล้าที่เหลือมาซดจนหมดก่อนจะเดินตามออกไปติดๆ

“ดึกป่านนี้แล้วยังจะไปไหนอีก” ยุนโฮที่วิ่งตามยูชอนออกมาตะโกนถาม ตามหลังมาติดๆ

“จะให้ไปไหนได้...ก็กลับคอนโดน่ะสิถามแปลก...หรือว่านายจะชวนชั้นไปที่อื่น...ก็ได้นะ”    ยูชอนยกยิ้มก่อนจะเปิดประตูรถ แล้วเลิกคิ้วสูงส่งสายตาไปที่ยุนโฮ แล้วออกคำสั่งทางสายตา ยุนโฮพอจะรู้จุดประสงค์เลยรีบวิ่งไปเปิดประตูขึ้นรถทันที

“มั่นใจหรอว่าชั้นจะกลับคอนโดจริงๆ ...คิดแบบนั้นเด็กไป 10 ปี...วันศุกร์สบายๆ แบบนี้ก็ต้องผ่อนคลายจริงมั้ย” ยูชอนรีบบึ่งรถออกทันที รถสปอร์ตสีดำคันหรู วิ่งด้วยความเร็ว 100 กิโลเมตรต่อชั่วโมง คงไม่ต้องห่วงเรื่องความปลอดภัยในเวลานี้ แม้แต่มดสักตัวยังไม่มีให้เห็น

“จะทำอะไรก็รู้จักระวังบ้าง...อย่างน้อยก็เป็นคนดัง” ยุนโฮพูดปราม ไม่นานนักทั้งคู่ก็ถึงผับชื่อดังของกรุงโซล ที่คราครั่งไปด้วยไฮโซ ดาราชื่อดัง ยูชอนรีบเดินเข้าไปอย่างไม่รีรอปล่อยให้ยุนโฮวิ่งตามเหมือนหมาวิ่งตามเจ้านายไม่มีผิด

“อะไรของนายนะยูชอน...เราก็เพิ่งออกมาจากผับตะกี้เองนะ..” ยุนโฮตะโกนแข่งกับเสียงอึกทึกภายในอาคาร แต่ยังพูดไม่ทันจบยูชอนก็หันมาตอบอย่างทันควัน

“เงียบไปเลย นายตัดสินใจจะมากับชั้นเองก็ห้ามบ่น...ตามมา” ด้วยความที่คนในผับเยอะซะจนไม่มีที่ให้อากาศผ่าน ยูชอนจึงดึงมือยุนโฮและเดินนำไปยังโต๊ะประจำของเขา ทั้งคู่นั่งลงและสั่งเครื่องดื่มกันเสร็จสรรพ

“เป็นอะไรไป ทำหน้าทำตาเหมือนปวดเบอร์ 2...ฮึฮึ” ยูชอนนั่งไขว่ห้างเอาแขนพาดเบาะ ทำเหมือนที่นี่เป็นบ้านตัวเอง ทางด้านยุนโฮก็ไม่ตอบโต้แต่กลับทำหน้ามึนเป็นหมีโดนท่อนไม้ตกใส่หัว

หลังจากพูดกวนประสาทยุนโฮได้พอประมานสายตายูชอนเหลือบไปเห็นร่างสูงสง่าที่ยืนพูดคุยอยู่กับกลุ่มนักธุรกิจอย่างยิ้มแย้มและมีเสน่ห์ “ไอหมอนั่นมันหน้าคุ้นๆ รึเปล่า?” ยูชอนสงสัยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร หันมานั่งเก๊กหล่อต่อ สายตาเจ้าเล่ห์กวาดมองรอบร้าน ก่อนจะสั่งเครื่องดื่มมาดื่มอย่างสบายใจ

     “กินอยู่ได้นายอ่า...เป็นแบบนี้ไงเล่าไม่รู้จักดูแลสุขภาพมันถึงจะโดนเด้งอยู่วันสองวันนี่ไง” ยุนโฮพูดจากวนประสาทกลับ

     “ชั้นจะกินนายจะทำไม...เป็นพ่อชั้นหรือไง ห๊า!!!” ยูชอนตะโกนใส่ แต่เพราะเสียงเพลงที่ดังอึกทึกจึงไม่มีใครได้ยิน “ไอบ้าเอ้ยทำตัวยิ่งกว่าพ่ออีกน่ารำคาญ”

     “รู้นะว่านายกำลังด่าชั้นอยู่...นั่นไงมานู้นแล้ว” ยุนโฮพูดน้ำเสียงประชดแล้วเบือนหน้าหันไปมอง คนตัวขาวกำลังเดินหน้าจิ้มลิ้มเดินมาหายูชอนอย่างไม่ทุกข์ร้อน แถมยังหัวเราะใส่ยุนโฮที่ทำหน้าเหมือนหมีโดนผึ้งต่อยไม่หยุด

     “เป็นบ้าอะไรของนายแจจุง...ตั้งแต่เดินมาถึงก็หัวเราะไม่หยุด - -* ” ยูชอนพูดจบก็กรอกเหล้าเข้าปากทันที

     “ฮ่าๆๆ นายไม่เห็นผู้จัดการนายหรอ...ฮ่าๆๆ นี่ยุนโฮนายจะไปเข้าห้องน้ำก็ได้นะเค้าไม่คิดตังหรอก...หรือว่าปวดตด ฮ่าๆๆ” แจจุงยังคงขำไม่เลิกแถมพูดเองยังขำเองซะอีก

     “คนบ้าอะไรวะแม่งปัญญาอ่อนหัวเราะอยู่ได้” ยุนโฮนึกบ่นอุบอยู่ในใจแล้วลุกออกจากโต๊ะ

     “อ่าว...สงสัยกลัวยูชอนได้กลิ่นตด ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรยูชอนรับได้” หลังจากสิ้นประโยคทั้งแจจุงและยูชอนก็หลุดขำออกมาระลอกใหญ่

     “พอแล้วๆ...นายเป็นบ้าอะไรแจจุง เมาแล้วหรอ ถ้าเมาเดี๋ยวให้ยุนโฮไปส่งก็ได้”

     “เปล่าๆไม่ได้เมา...เพียงแค่รู้สึกแปลกๆที่ได้เจอเด็กหล่อๆ”

     “ใครวะเด็กหล่อ???” ยูชอนทำหน้างงๆ ก่อนแจจุงจะชี้นิ้วไปทางเค้าน์เตอร์บาร์ที่มีกลุ่มเด็กผู้ชายนั่งอยู่ประมาณ 5-6 คน

     “อ่อ...นั่นชางมิน” ยุนโฮตะโกนเสียงดัง แล้วรีบลุกเดินไปหาทันที แจจุงเห็นท่าก็รีบเดินตามไปทันที

     “ไอเด็กบ้านั่นเองถึงว่าทำไมหน้ามันคุ้นๆ...เด็กแล้วไม่รู้จักเจียม”

     “ไฮ...ชางมิน” ยุนโฮทักทายกับชางมินอย่างเป็นกันเอง

     “อ่าวฮยองมาเที่ยวเหมือนกันหรอครับ” ชางมินยิ้มรับแล้วทักตอบ

     “นายชื่อชางมินหรอ” แจจุงรีบพูดแทรก

     “อ่อครับ...ฮยองมากับแฟนหรอ” ชางมินเอ่ยถาม

     “เปล่าน่ะ...ไม่ใช่แฟน ว่าแต่นายมาเลี้ยงฉลองหรือไง”

     “อ่อ...ฮ่าๆๆ คือผมออกมาคุยกับทางนิตยสารแล้วก็ผู้บริหารน่ะครับเรื่องถ่ายแบบอาทิตย์หน้า...น่าเสียดายนะครับที่พี่ยูชอนไม่มา” ชางมินส่ายหัวอาดๆ

     “ใครว่าไม่มานั่งหน้ายักษ์อยู่นู้นแหนะ” แจจุงชี้ไปทางที่ยูชอนนั่งอยู่ ชางมินมองตามแล้วเดินเข้าไปหายูชอนทันที

     “อันยองครับฮยอง” ชางมินยิ้มใส่ แล้วนั่งลงที่โซฟาตรงกันข้าม

     “ใครใช้ให้นายนั่งไม่ทราบ” ยูชอนทำหน้าตึงใส่ น้ำเสียงแข็งกร้าว

     “มันไม่ได้มีป้ายบอกนี่ครับว่าห้ามนั่ง...ผมเลยไม่ทราบว่าห้าม” ชางมินตอบกลับน้ำเสียงเย็นเช่นกัน

     “เพราะโต๊ะนี้ชั้นจอง...ได้รับอนุญาตจากเจ้าของโต๊ะแล้วหรือไง ไร้มารยาท!!” ยูชอนตะบันน้ำเสียงกระแทกแดกดันใส่ชางมิน ชางมินเองก็ยังคงนั่งยิ้มปานว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

     “ฮ่าๆผมไม่คิดว่าพี่จะเข้าถึงตัวยากขนาดนี้...ยังไงผมก็ฝากเนื้อฝากตัวไว้แล้วนะครับ” ชางมินขยิบตาใส่ก่อนจะเดินกลับไปที่เดิม

     “ไอเด็กบ้านี่แกคิดว่าแกเป็นใคร” ยูชอนตะโกนสุดเสียงแล้วเดินตามไปทันที ยุนโฮเดินมาห้ามไว้ได้ทัน

     “จะทำบ้าอะไร” เอ่ยตะคอกใส่ยูชอนที่อาละวาด

     “ก็ดูมันมากวนประสาท...เด็กไร้มารยาทคิดว่าตัวเองวิเศษหรือไงวะ” หลังประโยคแจจุงกับยุนโฮก็ลากตัวยูชอนออกจากร้านทันที

     “ฝากไว้ก่อนเถอะไอเด็กเมื่อวานซืน” ยูชอนตะโกนลั่นร้าน แล้วถูกยุนโฮและแจจุงลากออกจากร้านทันที