Title: Luscious [Short Fic]
Couple: Yuchun x Junsu
Author: Worthy_Min
Rate: Nc17
หลังจากที่งานคอนเสริ์ต The Secret code ที่โตเกียวโดมจบลงก็เป็นสวรรค์ของเทพทั้ง 5 ที่สามารถหยุดพักผ่อนได้เป็นเวลา 1 อาทิตย์ ซึ่งทั้งหมดคงไม่มีตารางอะไรนอกจากการนอนพักผ่อนเพื่อเอาแรงในการทำงานอาทิตย์ต่อไป สมาชิกทั้ง 5 ยังคงนอนหลับใหลเป็นตาย ทั้งๆที่เวลาก็เลยมาค่อนวันแล้ว ไม่นานนักน้องเล็กของวง ชิม ชางมิน ก็ลุกขึ้นเพราะทนแรงต้านทางของกระเพาะที่ร้องโครกครากไม่ไหว ใครจะไปทนได้ก็เล่นเลยมาซะครึ่งวันซะขนาดนี้ยังจะให้นอนหิ้วท้องแบบนี้ได้ยังไง
“พี่แจจุงลุกหน่อยสิครับ...ผมหิวจะแย่แล้วนะนอนอยู่ได้ไม่หิวกันบ้างรึไง” ชางมินลุกขึ้นพร้อมปลุกพี่ใหญ่ที่นอนข้างๆให้ลุกขึ้น
“ชางมิน...นายหาอะไรกินเองได้มั้ย...พี่ลุกไม่ไหวแล้วนายไม่เห็นหรอ” แจจุงทำเสียงเอื่อยๆก็เหนื่อยมาซะขนาดนี้ยังจะให้ลุกไปทำกับข้าวให้กินอีก
“ได้เลย...ไม่ลุกใช่มั้ยถ้างั้นทีหลังก็ไม่ต้องลุกมาทำให้กินแล้ว...ผมไม่กินก็ได้” ชางมินเอ่ยเสียงตะคอก เพราะพี่ใหญ่ไม่เคยปฎิเสธเค้าเลยทุกครั้งแจจุงจะต้องยอมเค้าตลอด ทำไมมาวันนี้ถึงได้เป็นแบบนี้นะอย่างนี้มันต้องงอนซะให้เข็ด
“ชางมิน...ไม่เอาน่านายลองไปถามยูชอนดูสิเห็นเมื่อคืนบอกว่าวันนี้จะออกไปหาอะไรกินอ่า...อย่างอนนะชางมินของพี่” แจจุงเอ่ยบอกทั้งที่ตายังคงหลับอยู่ ชางมินเมื่อได้ยินแบบนั้นก็รีบลุกไปที่ห้องของ
ยูชอนทันที มือหนารัวที่ประตูก่อนเจ้าของห้องจะเดินออกมาเปิดในสภาพที่ไม่ต่างอะไรกับแจจุง
“หืม...อะไรชางมิน” ยูชอนเอ่ยถามเมื่อเห็นน้องเล็กมายืนหน้ายิ้มอยู่หน้าประตู
“พี่ยูชอนผมหิวข้าวแล้ว...ออกไปหาอะไรกินกันนะ” ชางมินเอ่ยเสียงอ้อนๆ
“ชางมินมาก็ดีแล้ว...พี่จะได้ไม่ต้องปลุกให้เหนื่อย” จุนซูที่เดินออกมาจากห้องเอ่ยขึ้น
“อ่าวพี่นัดพี่จุนซูไว้หรอ...ไม่เป็นเราเป็นพี่น้องกันพี่คงไม่ว่าใช่มั้ย” ชางมินเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าของยูชอนไม่ค่อยพอใจนักเมื่อน้องเล็กต้องการที่จะไปฝากท้องด้วย
“ไม่เป็นไรหรอกชางมิน...คนอย่างพี่ยูชอนไม่ใจร้ายกับน้องหรอกจริงมั้ย?” พูดจบพลางหันไปมองยูชอนที่ยืนหน้าบู้อยู่ที่ขอบประตู
“โอเค...ไม่ใจร้าย...งั้นรีบไปแต่งตัวแล้วกันใครช้าอดไป” หลังจากพูดจบยูชอนก็รีบปิดประตูแล้วลากจุนซูเข้าไปในห้องทันที
“ชั้นสัญญาว่าจะเลี้ยงนายไง...แล้วนายยังจะให้น้องไปอีก” ยูชอนเอ่ยขึ้นโมโหน้อยๆ
“ทำไมหละพี่ยูชอน...จะใจร้ายกับน้องรึไงแค่เลี้ยงข้างพี่คงไม่ถึงกับจนหรอกมั่ง” จุนซูเอ่ยขึ้น
“ไม่ถึงกับจน...ดูชางมินสิกินเก่งจะตาย...แล้วนายอีก...” ไม่ทันจะพูดต่อจุนซูก็สวนขึ้นทันที
“ทำไม...แค่พี่เลี้ยงข้าวชางมินจนอิ่มแล้วค่อยมาส่งน้องที่บ้านก็ได้...แล้วเราค่อยออกไปเที่ยวไม่เห็นจะยากเลย” จุนซูอธิบาย
“ก็ได้ๆ...ไม่เถียงกับนายแล้วถ้ากินเกินงบนะ...นายต้องจ่ายดอกให้สมกับที่กินไปด้วยแล้วกัน” ยูชอนเอ่ยขู่ก่อนจะลุกไปเตรียมตัว ทั้งสามออกไปโดยทิ้งให้พี่ใหญ่และหัวหน้าวงยังคงนอนซมเพราะเหนื่อยจากการทำงาน
“พี่ยูชอน...ผมอยากกินเนื้อย่าง...พี่พาไปกินได้มั้ย” ชางมินเอ่ยขึ้นเมื่อรถที่ยูชอนขับผ่านหน้าร้าน
เนื้อย่างจนชางมินอดน้ำลายสอไม่ได้
“เอาเลยชางมินอยากกินอะไร...กินให้อิ่มเลยนะพี่เลี้ยงเอง” พูดขึ้นพลางส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปยังจุนซูที่นั่งอยู่เบาะข้างๆ
“ฮืม...เนื้อโกเบ...นี่มันหอมจริงๆเลย...พี่ว่ามั้ยพี่จุนซู” ชางมินเอ่ยถามเมื่อ ใช้ตะเกียบคีบเนื้อวัวเข้าปากนับชิ้นไม่ถ้วน
“หืม...พี่ว่า...มันเหมือนละลายในปากเลยว่ามั้ย...ชางมินนายกินให้อิ่มนะ...เวลากลับไปนอนจะได้ไม่หิวอีก” จุนซูเอ่ยคุยกลับไป
“คร๊าบ...พี่ๆที่น่ารักทั้งสอง” ชางมินเอ่ยตอบทั้งที่เนื้อยังคงเต็มปาก โดยไม่ได้ถามอะไรมากเพราะทั้งยูชอนและจุนซูเมื่อมีเวลาว่างก็มักจะออกไปเที่ยวด้วยกันสองคน เป็นเรื่องปกติของทุกคนไปแล้ว ชางมินดีใจด้วยซ้ำที่ยูชอนยอมให้ออกมาด้วย เพราะหลายครั้งที่ชางมินขอไปด้วยมักจะโดนยูชอนขัดตลอด หรือเพราะว่าครั้งนี้พี่เค้าคงจะประทับใจแฟนคลับ สงสัยเพราะแบบนี้พี่เค้าถึงอารมณ์ดี หลังจากที่ซัดเนื้อโกเบจนหมดไปหลายถาดชางมินก็เริ่มออกอาการแน่นท้อง ก่อนจะอ้อนเหมือนทุกครั้งที่ให้พากลับบ้าน ยูชอนจึงขับรถออกไปส่ง ส่วนจุนซูเองก็ไม่ลืมที่จะซื้อข้าวแกงกระหรี่ของโปรดไปฝากพี่ใหญ่และหัวหน้าวงที่คาดว่ายังหัวไม่ออกจากหมอนเป็นแน่ หลังจากส่งน้องเล็กขี้อ้อนกลับบ้าน ยูชอนเองก็เริ่มชวนจุนซูออกไปเที่ยวโดยเตรียมทริปพักผ่อนใน 1 อาทิตย์เป็นอย่างดี
“จุนซูเราไปเดินเที่ยวแถวกินซ่ากันมั้ย...พี่อยากได้เสื้อผ้าสักชุดสองชุด” ยูชอนเอ่ยเมื่อส่งชางมินเข้าบ้านเรียบร้อยก่อนบึ่งรถไปยังเป้าหมายปลายทางที่ได้เอ่ย
“ไม่เอาอ่า...แฟนคลับเยอะแบบนี้ก็เป็นเรื่องแย่สิ...พี่หนิไม่รู้เรื่องอะไรเลย” จุนซูเอ่ยขึ้นเตือนสติ
“แล้วนายจะไปไหนหละครับ...คุณจุนซู...เลี้ยงข้าวก็เลี้ยงแล้ว...หรือว่ายังไม่อิ่มเนี่ย?” ยูชอนทำหน้าสงสัย
“ถูกเพ็งเลยพี่ยูชอน...ก็ชางมินแย่งชั้นกินหมดเลย...พี่พาชั้นไปหาอะไรกินอีกนะไหนๆก็ว่างทั้งทีขอกินให้มันจุใจหน่อย” จุนซูเอ่ยขึ้นอ้อนๆ ก่อนจะส่งสายตาเว้าวอนให้ยูชอน ยูชอนเองก็ไม่กล้าขัดเพราะถ้าขืนพาจุนซูไปเที่ยวทั้งที่ยังหิวๆละก็มีหวังไก่โดนฆ่าชัวร์ ยูชอนพาจุนซูเข้าร้านนู้นออกร้านนี้เป็นว่าเล่นไม่นึกว่าคนตัวเล็กอย่างจุนซูจะกินเก่งไม่น้อยไปกว่าชางมินเลย ในที่สุดจุนซูก็เอ่ยขอเข้าร้านเบเกอรี่เป็นร้านสุดท้าย ร้านนี้เป็นร้านที่ใหญ่พอสมควรมีขนมหวานทุกรูปแบบที่ต้องการไม่ว่าจะขนมปัง แพนเค้ก พาย รวมทั้งไอศกรีม จุนซูเองก็ดูจะถูกใจไม่น้อย สั่งของหวานมากินแทบทุกรายการ
“จุนซูนายสั่งมาตั้งเยอะจะกินหมดหรอ” ยูชอนเอ่ยถามเมื่อจุนซูเดินเอาถาดขนมหวานที่เลือกมาจนเต็มถาด
“ก็เอามาเพื่อพี่ด้วยไง...นี่ไงรู้จักมั้ยเครปหน่ะ...เครปดูสิใส่ไอศกรีมสตอเบอร์รี่แถมราดนมมาด้วยนะ” จุนซูเอ่ยยิ้มๆก่อนจะหยิบจานขนมหวานนั้นขึ้น
“อ่านี่ชั้นเลือกให้พี่เลยนะ...ดูสิสตอเบอร์รี่แดงเชียวน่ากินจัง” จุนซูทำหน้าเหมือนเด็กที่ได้ลูกอมจากมือผู้ใหญ่ทำให้ยูชอนนั่งมองแล้วแอบยิ้ม
“เลือกให้พี่เลยหรอ...สงสัยมันต้องอร่อยแน่เลย...เพราะคนเลือกมันน่ารักของที่เลือกก็ต้องอร่อย” ยูชอนเอ่ยขึ้น ก่อนจะมองจุนซูอย่างไม่วางตา
“พี่ยูชอน...มันไม่เกี่ยวกับชั้นเลยนี่น่าว่าชั้นเลือกมาแล้วต้องอร่อย...มันเกี่ยวกับที่ร้านต่างหาก...พี่นี่มั่วจริงๆ” จุนซูส่ายหน้าอาดๆพลางกินขนมที่อยู่ตรงหน้า ส่วนยูชอนเองก็มองจุนซูไม่วางตาเวลาที่จุนซูกินช่างดูมีความสุขเสียเหลือเกิน
“อร่อยมั้ยพี่ยูชอน...ไม่กินหรอสตอเบอร์รี่หน่ะ” จุนซูเอ่ยถามเมื่อยูชอนยังคงนั่งจ้องจุนซูไม่ยอมวางตา
“อืมอร่อยสิ...เนี่ยยิ่งตรงเนี่ยที่เค้าราดน้ำผึ้งมาให้มันยิ่งหอม...ส่วนสตอเบอร์รี่เนี่ยมันก็หวาน...พอกินรมกันทั้งหมดมันก็ทั้งหวานทั้งหอม...อร่อยมากๆเลย” ยูชอนเอ่ยตอบแต่สายตายังคงจับจ้องที่จุนซูไม่เปลี่ยน
“จริงหรอ...ดีจังที่พี่ชอบน่าเสียดายนะที่ชางมินอิ่มซะก่อน...ไม่งั้นน้องต้องชอบแน่ๆ” จุนซูบ่นพึมพำ
“แล้วของนายหละอร่อยมั้ยตั้งเยอะแยะหน่ะ” ยูชอนถามกลับ
“อืม...อร่อยทุกอย่างเลย...ชั้นว่าท้องมันเริ่มจะตึงจนรับไม่ไหวแล้ว...พี่ยูชอนเราห่อกลับบ้านได้มั้ย...ดูสิเค้กน่ากินชะมัดเลยครีมนี่ก็หว๊านหวาน” จุนซูเอ่ยขึ้นแต่ท่าทางเค้าคงกินต่อไม่ไหวแน่ๆ ยูชอนเลยลุกไปที่เค้าท์เตอร์เพื่อคิดเงินก่อนจะนำเค้กนับหลายชิ้นที่จุนซูหยิบมาเพราะความโลภมากใส่ถุงกลับบ้านไปด้วย
No comments:
Post a Comment